Onderscheid en schaamte

Er is een heleboel gaande in de wereld. Een van de meest opvallende verschijnselen is die van het maatschappijbrede verzet tegen discriminatie. Onderscheid maken op basis van ingebakken vooroordelen is een groot kwaad.

De door omstanders gefilmde moord op een zwarte Amerikaanse burger heeft een enorm schokeffect teweeggebracht. Er zullen maar weinig mensen zijn die hun verontwaardiging hierover onder stoelen of banken steken. Wil je bij de ‘goeden’ horen dan moet je laten zien dat je een tegenstander bent van het discrimineren en dus vernederen van mensen die in wat voor opzicht dan ook anders zijn. Een andere huidskleur, een ander ras, een andere cultuur, andere godsdienst, andere geaardheid, andere taal en levensgewoonten. Er zijn tientallen redenen om de ander niet te willen zien als gelijke, met dezelfde bestaansrechten en mogelijkheden.

Als Nederlander hoeven we onszelf niet op de borst te kloppen. Natuurlijk vinden we het belangrijk om te demonstreren tegen discriminatie van de getinte mens, natuurlijk beginnen we ons ongemakkelijk te voelen als de sinterklaastijd in aantocht is, natuurlijk hangen we spontaan de regenboogvlag uit als dat zo uitkomt. Maar in werkelijkheid is dicriminatie onder ons, dat weten we allemaal donders goed. Wie het heeft over ‘voorkomen van discriminatie’ loopt dus gewoon ver achter. We zien het op de tv, lezen het in de krant, maken het mee in onze eigen leefomgeving. Moet ik voorbeelden noemen? Volgens mij is dat niet nodig, diep in ons hart weten we best dat we allemaal regelmatig ‘in de fout’ gaan. Hoewel onze maatschappij officieel geen onderscheid maakt, blijkt steeds weer dat een buitenlandse achternaam of een ‘besmette’ postcode voor veel ellende kunnen zorgen, denk maar aan de streken die onze belastingdienst uithaalt.

Maar laat ik toch een geval noemen dat mij op zijn minst verdacht voorkomt. Wij, dat zijn ik en een bevriend gezin afkomstig uit een land waar geen burger veilig is, ervaren aan den lijve dat het vinden van een woning vastloopt op een achternaam. Hardwerkende, fatsoenlijke mensen worden keer op keer geschoffeerd als het gaat om het bemachtigen van een woning. Al bijna twee jaar zoekt het gezin, bestaande uit vier werkende volwassenen en twee kinderen, naar een ruimere woning. Van dag tot dag houden ze alle vrijkomende huizen in de particuliere sector bij op internet. Makelaars reageren niet of met een standaardbericht, verzoeken tot bezichtiging worden afgedaan met: de woning is al verhuurd, waarna diezelfde woning vervolgens nog zes weken op Funda staat.

Sinds een paar maanden pakken we het anders aan. Reageren op een geschikte woning doe ik, met mijn naam en e-mailadres. En jawel hoor, het levert meteen wat op. In korte tijd drie uitnodigingen voor een bezichtiging. Op de afgesproken tijd meld ik mij met twee gezinsleden en bekijken we samen de woning. We geven te kennen dat deze woning geschikt en betaalbaar is. Maar vervolgens blijft het stil. Of er volgen smoesjes als: we zijn bang dat de taal voor problemen zorgt of er mogen maar twee volwassenen in deze woning en uiteraard is in 99% van de gevallen de woning diezelfde dag al vergeven aan een andere huurder. Om moedeloos van te worden, vooral als je je realiseert, dat deze vorm van discrimineren min of meer als normaal wordt beschouwd en dat veel mensen die vernedering moeten ondergaan; er zit niets anders op. Beschamende toestanden!

Annelies van der Sanden

11 juni 2020


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Zomertijd

25-03-2024
Meer >
 
 
 
 
 
 
 
 

Truckersdag

24-03-2024
Meer >
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Terug naar boven